Dit is het geboorteverhaal van de tweede dochter voor Laura en Michiel. Hun eerste kindje kwam ter wereld met een keizersnede vanwege stuitligging. De geboorte vond plaats in een Belgisch ziekenhuis (Vlaanderen). Laura kreeg 'Vbac Vol Vertrouwen' informatie voornamelijk via Whatsapp omdat de cursus toen nog in opmaak was. Ikzelf (Nina) was voornamelijk een luisterend oor en een klankbord tijdens de zwangerschap. Het verhaal dat je hieronder kan lezen is geschreven door Laura zelf.
Op zaterdag gingen we op controle want onze kleine meid liet op zich wachten. Ze zat nog hoog en droog en had het lekker in mama’s buik. Het idee om te gaan inleiden diende zich aan... Als onze kleine meid dinsdag niet zou komen, dan wilden ze heel graag die ochtend mijn vliezen breken. Maandag zou ik terug langskomen voor een monitor en dan keken we wel verder.
Maandag begon met veel gerommel in mijn buik. Er kwamen wat regelmatigere weeën. Toen we naar het ziekenhuis gingen voor de controle bleek ik al 3 centimeter ontsluiting te hebben. We mochten terug naar huis met de afspraak om de ochtend erop mijn vliezen te breken, tenzij ik er eerder terug zou staan…
Zo geschiedde.
We kwamen terug thuis en meteen begonnen de weeën feller te worden. We aten nog samen frietjes, stopten onze oudste dochter in bed… terwijl kwamen de weeën al om de 3 minuten. We belden oma om te komen oppassen en reden terug naar het ziekenhuis.
Maandagavond 21u30
We komen aan in het ziekenhuis. Ik word meteen aan de monitor gelegd. Helaas geen draadloze maar na overleg mag ik wel naast het bed de weeën opvangen op de bal. Een halfuur later komt er plots een kortdate vroedvrouw de kamer binnen. Ik moet meteen op bed gaan liggen op mijn linkerzij want de basislijn van de hartslag ligt te laag. De weeën opvangen is op deze manier veel lastiger. De vroedvrouw beslist dat ze gaat overleggen met de arts van wacht.
Wanneer ze de kamer weer binnen komt zegt ze met een dwingende stem “Wij gaan zo meteen jouw vliezen breken en een schedelelektrode plaatsen want wij willen een beter zicht hebben op jullie dochter.” Ik en Michiel kijken naar elkaar en zoals we vooraf hadden besproken, was dit iets wat totaal niet in onze wensenlijst stond en we dus liever wilden vermijden. Daarom stelde we enkele kritische vragen;
- Als jullie mijn vliezen breken en de elektrode plaatsen, dan kan de belofte van een badbevalling al niet doorgaan?
- Bestaat de mogelijkheid om toch nog af te wachten?
- Als ik nu aan de monitor in bed blijf liggen en het gaat beter, is het dan mogelijk om de situatie te herbekijken?
De vroedvrouw leek even verbaasd te zijn van onze reactie en ging zoals gevraagd even terug overleggen… maar niet zonder alle materiaal voor de schedelelektrode eerst klaar te leggen.
22u30
De vroedvrouw komt dit keer lachend binnen. “Ik heb overlegd en ik kan het op een deal met jullie gooien. Jouw gevoel zat juist op dit moment en de hartslag van jullie dochter gaat inderdaad veel beter nu. Alleen moet dit wel zo blijven. Als dit zo blijft, dan gaat de gynaecoloog er mee akkoord om uit bed te mogen met een draadloze ctg. Dan is de badbevalling wel nog mogelijk”
Michiel en ik lachen naar elkaar. “Zie je wel dat onze kleine meid het kan.”
Ik ga uit bed met de draadloze ctg en rond middernacht laten we het bad vollopen.
Dinsdagnacht. 1u30
De weeën vallen stil. Michiel is in slaap gevallen en ik ga uit bad. De verloskundige komt even binnen. Ze zegt dat de kleine meid haar hartslag nog steeds schommelt maar zich ook steeds opnieuw herstelt. Geruststellend nieuws dus. Behalve dat de weeën minder sterk worden. We spreken af dat de vliezen met de ochtendshift gebroken gaan worden en dat ik nog even kan rusten. Om 2uur ga ik slapen.
6u in de ochtend, ik maak Michiel wakker en leg hem uit wat ze later gaan doen. Hij vraagt of ik er mee akkoord ga en in welke mate we willen meegaan in het beleid. We bespreken alles met ons twee zodat we zeker zijn wat we willen en wat niet.
9uur
Michiel is net even een wandeling gaan maken als ze langskomen om mijn vliezen te breken. Het vruchtwater zag er prima uit. De baby doet het goed dus we spreken af om te kijken of de weeën vanzelf terug intenser worden voor ze overgaan op het plaatsen van de weeën-opwekkers. Op dit moment blijk ik 4cm ontsluiting te hebben.
De weeën komen bijna meteen goed op gang.
10uur
Ze komen kijken hoe het gaat. Mijn ontsluiting blijkt niet te vorderen en de intensiteit van de weeën wordt heviger maar de tijd tussen de weeën blijkt te lang. Ik ga akkoord met het plaatsen van een infuus en het toedienen van de weeën-opwekkers, op voorwaarde dat ze deze traag opbouwen.
10u30
Ik kom in een weeënstorm terecht. Ik ga in bad maar dit kan maar even verlichting geven. De golven komen sneller en heviger. Op dit moment kan ik ze nog te baas.
12u30
De weeënstorm is te hevig. Ze komen controleren maar ik blijk geen vooruitgang gemaakt te hebben. Nog steeds zit ik op de vier centimeter van deze ochtend.
Ik en Michiel overleggen. De bedoeling van een natuurlijke VBAC lijkt mij totaal niet haalbaar met zo’n intense pijn en geen vooruitgang. Mijn lichaam begint aan haar limieten te komen en mijn gevoel zegt dat het nog wel een tijdje gaat duren. De kogel is door de kerk. Michiel duwt op het belletje en vraagt om de anesthesist te bellen. Ik ga voor de epidurale verdoving.
Binnen een kwartiertje staat hij al in de kamer. Michiel en de verloskundige helpen me uit bad. Ik krijg bijna meteen een gerust gevoel. De anesthesist blijkt dezelfde te zijn als bij de keizersnede van mijn dochter. Een bekend gezicht doet deugd en al zeker om te weten dat het een arts is die je kan vertrouwen.
De epidurale begint snel zijn werk te doen. Ik raak uit de waas van pijn en kan terug lachen. Terug even op adem komen. Een klein dutje doen en verder met de bevalling. Tussendoor komen ze nog af en toe kijken. De weeën-opwekkers worden opgevoerd. Heel traag gaat het vooruit.
15uur
De vroedvrouw komt controleren of er al vooruitgang is geboekt… nog maar 6 centimeter ontsluiting ondanks alle medicatie.
Maar ze voelt ook de oorzaak. Onze kleine spruit blijkt een sterrenkijkertje te zijn.
Alle puzzelstukjes vallen voor mij in elkaar. De ontsluiting die niet vorderde… mijn lijf dat zo heftig begon te reageren… ik ben opgelucht dat ik voor de epidurale heb gekozen. Het voelt als de juiste beslissing.
Ondertussen krijg ik een pindabal en verleggen ze mij regelmatig in andere houdingen zodat de kleine meid in een betere positie kan draaien om toch nog op de natuurlijke wijze te kunnen bevallen.
17uur
Ik voel me niet lekker. Mijn oogleden branden. Ik begin over te geven. Stilaan voel ik me wegzakken en verzwakken. Mijn lijf is echt op haar limiet. Ik blijk koorts te hebben. Zelfs de kleinste slok drinken zorgt voor protest. Ze geven me de nodige medicijnen in de hoop dat ik me snel terug beter kan voelen. Ook dan beginnen de “Labour shakes” ik bibber en kan mijn lichaam niet meer onder controle houden.
De tijd gaat voorbij. De koorts zakt niet en ik blijf braken. Ik kruip helemaal in mezelf in de hoop dat ik een momentje stil kan liggen zonder bibberen. De koorts wil niet zakken, het braken houdt niet op. Pas rond 20u voel ik me iets beter.
Ik motiveer me met de gedachte dat de kleine meid het nog steeds goed doet ondanks de lange bevalling.
21u30
Ze komen me nog eens controleren en vragen of ik zelf vooruitgang voel. Ik geef aan dat ik druk begin te voelen met momenten. De verloskundige kijkt dit na en wat blijkt…onze baby is helemaal klaar om te komen! Michiel en ik zijn EUFORISCH.
De gynaecoloog wordt opgebeld om langs te komen. De sfeer is plots supervrolijk. Ondanks het tijd is om te gaan persen, worden er volop mopjes gemaakt. Ik mag zelf beslissen in welke houding ik wil persen.
Om 22uur is het zover en mag ik beginnen. Ik beslis om in zijligging te beginnen. We blijven tussen de weeën door grappen maken, lachen en praten. De kleine meid heeft totaal geen last van de contracties en ze zakt goed.
Toch voelt het alsof haar hoofdje zich nog niet wil aanbieden en “het wat blijft steken.”
Ik vraag om me te helpen en me naar handen en knieën te zetten. Ondanks dat ik niets voel in mijn benen. Instinctief voelt dit als een betere houding.
22u48 tijdens de tweede golf na het veranderen van houding is de kleine meid er! Welkom kleine Bernadette!
We mogen de navelstreng laten uitkloppen. Ook al heeft deze totaal er geen zin in om op te houden. Zelfs na een halfuur blijft ze maar gaan. Alleen begint het rechtzitten vermoeiend te worden want haar navelstreng is zo kort, dat ik ze niet boven mijn buik kan houden. Voorzichtig knipt Michiel de navelstreng door en frissen ze mij op… ik blijk zelfs geen hechtingen nodig te hebben! We kunnen aan ons gouden uur beginnen. Na dit uurtje ligt onze kleine meid nog lekker te genieten van de borst en wordt ons gouden uur nog wat verlengd. Pas na 1,5uur komen ze haar even controleren en brengen ze ons naar de kamer.
Michiel en ik lachen naar elkaar.
“Het is ons gelukt hè”